نقاط ضعف رهبران جنبش سبز

نقاط ضعف رهبران جنبش سبز

هم ميهن با توجه به  حرکت وسيع اعتراضی شما در 25 بهمن در سرتاسر ايران و سرکوب های وحشيانه رژيم جمهوری اسلامی ، دستگير شدن بيش از 150 نفر ، کشته شدن دو نفر و به نام های محمد مختاری و صانع ژاله، دانشجوی کرد دانشگاه هنر تهران ، زخمی شدن صدها جوان زن و مرد،  نظر شما را به مهمترين نقاط ضعف رهبرانی که شما را برای 25 بهمن دعوت کردند (آقايان موسوی و کروبی) ،جلب خواهم کرد.

آقايان موسوی و کروبی بخوبی آگاه بوده و هستند که به عنوان رهبران جشن سبز هر نوع دعوتی از سوی آنها با مخالفت جمهوری اسلامی همراه خواهد بود. آيا از يک رژيم ديکتاتور مجوز خواستن درست است؟ سئوال ديگر ،چرا در اين شرايط دعوت به راهپيمايی تداوم دار تا رسيدن به آزادی و دمکراسی انجام نمی شود؟

 هر بار که مردم برای يک روز به خيابانها می آيند ، نخبه های هر حرکت بخوبی شناسائی ، سرکوب ،دستگير، شکنجه و کشته می شوند. ولی هيچ برنامه ای پيش روی آنها نسيت که در فردای روز بعد چه بايد بکنند. هر بار با تنی خسته و سرکوب شده  دوباره به خانه های خود برميگردند و منتظر می مانند تا شايد در ماه آينده يا شش ماه و حتی يکسال آينده دعوت به حرکتی يکروزه دوباره اين رهبران شوند. بايد توجه داشت  ايجاد فاصله زياد بين هر حرکت پُرشور و انقلابی عملا دلسردی و نا اميدی  به شرکت در حرکت های بعدی را در بين مردم بخصوص جوانان دامن می زند.

نقطه اصلی اينکه آقايان بعنوان رهبران جنش سبز هيچ گونه ارتباط تنگاتنگی با مردم در صحنه ندارند و به بهانه حصر خانگی و نداشتن تلفن بخاطر قطع تلفن و اينترنت توسط جمهوری اسلامی هيچ گونه ارتباطی با مردم و حتی مشاورين خود ندارند. بطوری که مشاور آقای موسوی در مصاحبه با بی بی سی می گويد از 48 ساعت به اينطرف از آقای موسوی بی خبر است. امروزه در قرن بيست و يکم هر بچه چند ساله ای با دنيای ارتباطات آشنايی کامل دارد.

آقايان می توانستند از قبل پيش بينيی قطع اينترنت و تلفن موبايل را می کردند هر چند که قبلا اين تجربه را داشته اند . به  راحتی می توانستند و می توانند چند شماره تلفن که کسی هم از آن خبر نداشته باشد ( مثلا از بين مردم عادی شماره تلفنی را داشته باشند ) تا در شرايط سرکوب و قطع شماره تلفن منزل و موبايل های شخصی آقايان و اطرافيانشان در ارتباط تنگاتنگ با مردم و مشاورين خود باشند، تا  بتوانند از حصر خانگی به مردم پيام دهند و باعث دلگرمی مردم شرکت کنند در تظاهراتی که به دعوت خودشان بود باشند. فکر می کنم يکسال زمان کافی برای حرکت آرام ، آرام اين رهبران باشد ولی هنوز با توجه به دستگيريها، زندان ، شکنجه و اعدام تعداد زيادی از شرکت کنندگان در 22 خرداد 88 هنوز به روش سابق خود ادامه می دهند و هيچ دعوتی به ادامه مبارزه تا رسيدن به آزادی و دمکراسی را نمی دهند. و فقط به ديد و بازديد از خانواده های شهدای جنبش بسنده کرده اند.

اگر به بهمن 57 نگاه کنيم ، رهبران جريانات مبارزاتی آن زمان مردم را نه تنها به راهپيمايی بلکه به اعتصاب هم می کردند.

بطور مثال : اعتصاب کارگران شرکت نفت، اعتصاب کارگران ذوب آهن و ديگران کارخانه های توليدی، اعتصاب معلمان  ، اتوبوس رانی شهری ( شرکت واحد) اعتصاب دانشگاه ، دبيرستان و مدارس راهنمايی، اعتصاب پرستاران بيمارستانها ( نقش زنان را نبايد در شرکت فعال 22 خرداد 1388 و 25 بهمن فراموش کرد). بايد به آقايان موسوی و کروبی در مدت حصر خانگی خبر دهم که در روی 25 بهمن از يا حسين ميرحسين عبور کرده بود و شعار های

مرگ برديکتاتور، مرگ برخامنه ا ي ، پول نفت چی‌ شده؟ خرج بسيجي‌ شده ،

مبارک ،بن علي ، نوبت سيدعلي را مي دادند. اميدورام اين چند نکته راه گشای حرکت های بعدی هم ميهنان عزيز در رسيدن به آزادی و دمکراسی در ايران باشد.

*با توجه به اينکه اين مطلب قبل از پيام ميرحسين موسوی نوشته شده است

به اين نکته در پيام ايشان اشاره کنم ، افتخار بزرگ جنبش سبز در استقلال و تکيه آن بر نيروي عظيم ملت بوده است. جنبش سبز همواره با بيگانگان فاصله داشته و اهداف اصلي آن احياي ارزشهاي انقلاب و آرمانهاي امام راحل و مطالبات آزادي خواهانه و متکثر ملت شريف ايران بوده!!!!!  امام راحل؟؟! چه کسي دستور کشتار زندانيان سياسي در سال 67 را صادر کرد؟

و همينطور از سال 59 تا قبل از مرگ امام راحل؟

با توجه به شعارهای داده شده در تظاهرات 25 بهمن 1389، جوانان ما برای آرمانهای امام راحل در تظاهرات شرکت نکرده اند. هدف آنها سرنگونی نظام جمهوری اسلامی بوده و است

به اميد آزادی و دمکراسی در ايران

اقبال کايدان – سردبيرو صاحب امتياز هفته نامه ايران خبر در شهر کلگری کانادا

26 بهمن 1389